Vrijdag 7 augustus

 

Hoewel ik mijn wekker op 04:00u ’s morgens had gezet was ik ruim voordat deze afging al wakker.  Het zullen de zenuwen wel geweest zijn, zeker ?

Om 04:15u vertrok ik.  Het was uiteraard nog donker buiten.  Tot aan de tramhalte moest ik nog een kwartier stappen – toch wel spannend, zou ik politie tegenkomen die me er dan op zouden wijzen dat ik in overtreding was wat betreft de avondklok ? Neenee, ik was niet in overtreding : voor mensen die op vakantie vertrekken of terugkomen uit vakantie geldt deze regel niet.  Maar toch, “just in case”, had ik één en ander afgedrukt : mails van het hotel, een artikel uit de krant – en ik had natuurlijk ook de treintickets als bewijs dat ik echt wel zo vroeg op pad moest. Het is allemaal niet nodig geweest, geen politie gezien.  Er was ook helemaal geen volk op straat … waarom moet je in dat geval toch dat irritante mondmasker dragen ? Als er niemand in de buurt is om te besmetten / die jou kan besmetten dan heeft dat ding toch totaal geen nut ? In tegendeel …

Lap, ik had het al aan mijn been … de roltrap was kapot.  Wat een verrassing … Ik kon de pakweg 90 treden tot beneden aan de tram met mijn (toch wel redelijk zware) koffer sleuren.  Al een geluk dat ik op tijd was en me dus niet moest haasten.  Want dat, in combinatie met het feit dat het op dit vroege uur al 24 graden warm was, was zeker niet goed gekomen.

Zoals gezegd was ik dus op tijd, de allereerste tram van de dag zou pas over 20 minuten arriveren.  En deze tram was mooi op tijd, da’s ook altijd een grote opluchting.  Als je nu dacht dat ik wel de enige reiziger zou zijn, zo vroeg in de ochtend … niet dus.  We waren met z’n vijven.

Aangekomen op perron 23 in het station van Antwerpen had ik nog iets meer dan 20 minuten voordat de trein naar Brussel Noord zou vertrekken.  Daar moet ik dan overstappen op de ICE-trein naar Frankfurt.  Hopelijk moet ik niet van het ene uiteinde van het station naar het andere crossen, want als beide treinen netjes op tijd zijn dan heb ik maar 11 minuten om over te stappen.  En we vertrokken al een paar minuten te laat in Antwerpen.  Geweldig begin, dat …

Van perron 12 naar perron 3, het was dus toch bijna “van het ene uiteinde van het station naar het andere rennen” in Brussel.  Uiteraard wilde ik mijn aansluiting niet missen, dus er was geen tijd om op zoek te gaan naar een roltrap of lift.  Dan maar weer sleuren met de koffer.  Ik ga hier nog flinke forsbollen aan overhouden.  Of rugpijn …

De trein naar Frankfurt was op tijd.  Ik had voor deze rit een gereserveerde plaats, ‘k ging dus op zoek naar zitje 41 in wagon 23, dat zou ’n zitje aan het raam moeten zijn.  Dat viel wel wat tegen … er was maar een half raam ! En zeggen dat er nog een heleboel lege zitplaatsen zijn in deze trein. Het is dus duidelijk dat het reserveringssysteem niet werkt volgens het gegeven “de trein van voor naar achter vullen” …

Omstreeks 08:00u, iets voorbij Aken, hoorden we omroepen dat er technische problemen waren met de motor van onze trein.  We zouden met vertraging rijden, geweldig zeg !  Laat ons hopen dat het niet té veel vertraging wordt, want ik heb in Frankfurt weliswaar 43 minuten om over te stappen, maar Frankfurt is nog ver … 

Het technische probleem met de motor kon blijkbaar niet opgelost worden, we reden op halve snelheid verder.  In Keulen zouden we dan allemaal moeten overstappen op een andere trein.  De treinbegeleider kon ons tot op het allerlaatste moment echter niet vertellen op welk perron onze vervangtrein zou vertrekken.  Spannend !

Het mag ook wel eens meevallen : de defecte trein stopte op perron 4 en onze vervangtrein reed vlak na aankomst binnen op perron 5.  Niks perron wisselen, oef ! Want dat leidt alleen maar tot nog meer tijdverlies en we hadden op dat moment al meer dan 20 minuten vertraging op het schema.

Bedankt aan de bende kakelende Duitsers die een paar zetels verderop plaats had genomen … terwijl de treinbegeleider verdere (belangrijke ?) info gaf bleven zij gezellig doorkakelen met als resultaat dat ik geen letter begrepen heb van wat er gezegd is.  Ik ben een paar zetels verder gaan zitten, er was toch plaats genoeg.  Ik zit namelijk graag rustig.  Helaas ben ik mijn “oortjes” thuis vergeten anders kon ik wat naar muziek luisteren op mijn smartphone.

Om 9:45u reden we in Frankfurt am Main (Hauptbahnhof) binnen.  Vertraging van een kwartier.  Dit is een groot station, zeg ! Er zijn hier 24 perrons. 

Ojee, we zijn nog niet van de reis-ellende af.  Mijn aansluiting (Frankfurt – Leipzig) wordt aangekondigd met 10 minuten vertraging bij vertrek.  Dat wordt behoorlijk spannend, want in Leipzig heb ik in normale omstandigheden slechts 21 minuten tijd om over te stappen.  Ik vroeg dus even aan de treinbegeleiders die mee op het perron stonden of de treinen op elkaar zullen wachten, want dat ik een aansluiting moest hebben in Leipzig en dat ik nog helemaal naar Tsjechië moest.  Hij deed teken dat hij zou telefoneren.  Wat hij daarmee precies wilde zeggen dat weet ik ook niet, maar ik nam aan dat hij bedoelde dat hij de aansluitende trein zou contacteren en dat er dus inderdaad gewacht zou worden.

Op de trein zocht ik me een zitplaats.  Voor deze rit had ik geen gereserveerde zitplek.  Laat ik me verdorie toch schuren zeker … ik had een zitje aan het raam gezien, maar omdat ik eerst mijn koffer weg wilde zetten was iemand me voor … met als resultaat dat ik wéér een stoel had met een half raam.  Nondenonde … En op deze trein was niet meer “plek met hopen” vrij, een andere stoel gaan kiezen was zodoende geen verstandige optie.  Ik moest het maar stellen met m’n halve raam.

Ik had ondertussen de app van de Deutsche Bahn op mijn smartphone gedownload … ik moet zeggen : handig ding ! Daar kunnen ze bij ons een voorbeeld aan nemen.  Op die app zag ik ook dat sommige treinen een “stille wagon” hebben.  Had ik dat in februari maar geweten, dan had ik me daar een plaats gereserveerd.  De man op de zetel achter mij zat constant te telefoneren, en die had me toch een zaagstem … ik kreeg er gewoon hoofdpijn van.  Na 90 (!!!) minuten aan een stuk telefoneren, gevolgd door 10 minuten “scrunch scrunch” (eten) was het eindelijk stil op de stoel achter mij.

We waren, zoals eerder vermeld,  10 minuten te laat vertrokken in Frankfurt, maar gaandeweg werd die vertraging steeds groter en groter.  Uiteindelijk werd omgeroepen dat de trein om 13:35 in Leipzig Hauptbahnhof zou aankomen, met 25 minuten vertraging dus.  En om hoe laat denk je dat mijn aansluitende trein naar Dresden daar zou vertrekken ? Om 13:31u ! Zou de aansluitende trein dan wachten ? Dat had je gedacht ! Die 4 minuten waren er blijkbaar teveel aan.  Aansluitende trein gemist, gereserveerde zitplaats kwijt. 

Trouwens : ook een serieus groot station, Leipzig (23 perrons).  En in de “gaanderij” bij de hoofdingang bevinden zich massa’s winkels, 3 verdiepingen diep (gelijkvloers, min 1 en min 2).  Als je dan al ergens onderweg een trein moet missen, dan best hier … er is genoeg te zien om je een paar uur bezig te houden.

Nu had ik 2 keuzes : ofwel wachten op de volgende IC-trein, een uur later.  Die zou in Leipzig vertrekken om 14:31u en in Dresden aankomen om 15:34u.  Ofwel nam ik de regionale trein RE50 die in Leipzig om 14:00u vertrekt (dus : minder lang wachten in Leipzig) en die om 15:31u in Dresden aan zou komen.  Voor mijn aansluitende trein in Dresden maakt het geen verschil welke van de 2 opties ik kies, die zou ik sowieso missen want die vertrekt steeds om 29 minuten na het uur. Ik koos voor de regionale trein en ik heb daar geen spijt van gekregen.  Je stopt vaker, dat wel, maar onderweg zie je meer want deze trein neemt ook een andere route. 

Ik zocht me een gezellige plaats aan het raam.  Plezant detail in deze trein : vlak voordat deze aan een station aankomt roept men om aan welke kant van de trein je zal kunnen uitstappen. Dit staat ook aangeduid in de trein zelf.  Geen gokwerk meer, je kan meteen aan de juiste deur post vatten.

Met een kleine vertraging van 4 minuten waren we in Dresden Hauptbahnhof.   Het viel op dat in dit station, op de perrons, zo goed als niemand een mondmasker draagt.  Moet dat hier niet ? Vermoedelijk niet hé … de mensen trekken het allemaal aan net voordat ze op de trein stappen – en doen het terug uit zodra ze uitgestapt zijn.  Prima, dan zet ik het mijne nu ook af. Behalve hier en daar een pauze om iets te eten of te drinken heb ik die muilkorf nu al 11 uur en 20 minuten op mijn mond en neus, een klein uurtje gewoon vrij kunnen ademen doet deugd.  Wat een zaligheid !

Mijn laatste rit van vandaag was de trein van Dresden naar Schöna.  Vertrek 16:29u, aankomst om 17:24u.  Een uur later dan oorspronkelijk voorzien.  Dit is een kleine trein met slechts 2 wagons en heel veel plek om fietsen te zetten.  Het landschap wordt buiten ook hoe langer hoe mooier.  Vanaf het station Pirna hoor ik voor het eerst Tsjechisch praten in plaats van Duits.

Eindstation Schöna, iedereen uitstappen.  Hier kan ik weer “lekker” sleuren, want in het kleine stationnetje is natuurlijk geen roltrap of lift te bespeuren en ook op het stuk dat ik moet afdalen tot aan de Elbe is enkel een trap te vinden.  Aan de andere kant van de Elbe, om van de aanlegplaats van de overzet naar de straat te geraken, heb je hetzelfde scenario.

We waren met slechts 6 personen voor de overzet van Schöna naar Hrensko.  Dit is een tochtje van amper 2 minuten en het kost je 40 Kronen (1,69 euro).  Daarnet het eerste Tsjechisch gehoord, nu mijn eerste kronen uitgegeven.

Hrensko, in het Duits Herrnskretschen genoemd, is een gemeente in de Tsjechische regio Usti nad Labem met ongeveer 400 inwoners.  Het ligt aan de plek waar de rivier Kamenice uitmondt in de Elbe.  De Elbe vormt hier ook de grens met Duitsland.  Deze plek bestond reeds in 1475.  Sinds het laatste kwart van de 19e eeuw ontwikkelde zich hier het toerisme, waardoor er talloze hotels en herbergen in de kleine gemeente gebouwd werden.  Hrensko is vooral de startplaats van veel wandel- en fietsroutes.

Tot aan mijn hotel, Hotel Praha, was het nog ongeveer een kwartiertje stappen.  Niemand schijnt hier een mondmasker te dragen, ik heb het mijne dus ook maar afgezet op straat.  Voor het geval je het je moest afvragen : ja, het was ook hier erg warm !

Bij het hotel aangekomen zette ik mijn mondmasker terug op, maar bij navraag aan de (vriendelijke) receptioniste, in mijn beste Duits want zelf gaf ze aan dat haar Engels niet al te best was, bleek dat hier in de regio dat ding enkel gedragen moet worden in ziekenhuizen, apothekers en dergelijke.  Oh, zalig, een hele week zonder gordijn voor mijn mond ! Jammer dat ik hier niet kan blijven wonen …

Ik informeerde nog even naar het avondmaal, vroeg wanneer ik mijn verblijf kon betalen (dit kon niet op voorhand), kreeg mijn sleutel (kamer 307, derde verdieping) … en ben naar mijn kamer gegaan.  Driewerf hoera, er is hier een lift dus ik hoefde niet 3 verdiepingen trappen met m’n koffer te sleuren ! ’t Is een mooie kamer, helemaal mijn stijl,  met veel hout, veel opbergruimte, een nette badkamer, een zeteltje, een secretaire met stoel, een gevulde bar en twee bedden.  O ja, en uitzicht over de rivier Kamenice.

De belangrijkste dingen eerst : nadat ik mijn koffer uitgeladen had nam ik een heerlijke douche – ik plakte ondertussen helemaal van het zweet.  De verfrissing deed zo’n deugd ! Ik vraag me wel af of hier enkel grote mensen wonen, want de spiegel in de badkamer hing behoorlijk hoog.

Na de douche volgde het avondmaal.  Het was al redelijk laat, bijna 19:00u, maar gelukkig is de keuken hier open tot 21:00u .  Als je wil dan kan je zelfs tot een uur later nog eten !.  Ik koos me een klein tafeltje voor 2 personen, het enige tweepersoonstafeltje in het restaurant.  Wat heb ik gegeten en gedronken ? Een schotel met geroosterde kip met groenten en frieten plus 2 glazen bruiswater.  Lekker, maar teveel.  Kostprijs : 268 Kronen, oftewel 11,33 euro. 

Na het avondmaal ben ik aan de balie mijn verblijf in het hotel cash gaan betalen en eenmaal terug op mijn kamer was het bedtijd.  Het was een lange dag vandaag ! Slaapwel !